Het lied van het licht en het je weer herinneren wie je werkelijk bent

Inleiding

Dit verhaal is niet met het hoofd geschreven, maar met het hart ontvangen. Tijdens een moment van diepe stilte en verbinding stroomden woorden en beelden als vanzelf naar mij toe, als een fluistering uit een hogere laag van bewustzijn. Ik voelde dat het niet zomaar een verhaal was, maar een boodschap van herinnering, liefde en licht.

Het Lied van het licht is gechanneld vanuit een veld van zachtheid en wijsheid dat ons allen omringt. Het wil ons eraan herinneren dat we meer zijn dan wat we denken te zijn, dat in ieder van ons een vonk leeft van het kosmische licht waaruit alles is geboren.

Laat het verhaal tot je spreken zoals het wil, niet met het verstand, maar met het hart.

Het lied van het licht, de poort van herinnering

Er was eens een ziel, oud als de sterren, die besloot terug te keren naar de aarde.
Ze had vele werelden gezien, rijken van licht, van geluid, van stilte, maar ditmaal verlangde ze naar iets anders: ervaring. Ze wilde voelen, proeven, ademen. Ze wilde het licht leren kennen door het duister.

Dus daalde ze af, door de sterrenpoort van Lyra,
waar gouden energieën zongen van geboorte en herinnering.
In haar handen droeg ze een blauwdruk van licht, haar DNA.
Twaalf strengen van zuivere trilling, elk verbonden met een dimensie van het bestaan.
Een kaart van haar ziel, gecodeerd in het ritme van het universum.

Toen ze de aarde bereikte, vergat ze wie ze was.
De wereld van vorm en tijd drukte haar zachtjes in slaap.
Haar twaalf strengen vouwden zich samen tot twee zichtbare draden,
en het lied van haar oorsprong werd een fluistering, diep in haar hart.

Jaren gingen voorbij.
Ze leerde lopen, spreken, dromen.
Maar ergens in de stilte,
wanneer de nacht haar in haar armen hield,
voelde ze een trilling, een zachte roep.
Alsof iets in haar riep: Herinner je mij.

Op een dag, toen de lucht helder was en de zon een zilveren gloed droeg,
ging ze naar buiten. Ze sloot haar ogen en ademde.
In die adem voelde ze iets bewegen, een stroom van licht,
zo fijn, zo helder, dat ze dacht dat ze het verbeeldde.
Maar het licht was echt.

Het was Ultra Licht Energie,
de adem van de hogere werelden.
Het bewoog door haar heen als een rivier van vrede.
Haar lichaam tintelde, haar hart zong,
en diep in haar cellen begon iets te ontwaken.

De eerste streng van haar zielen-DNA trilde zacht.
Een herinnering ontrolde zich: ze was niet slechts mens,
maar een wezen van sterrenstof,
een druppel van de oceaan van bewustzijn.

Dagen werden weken, weken werden maanden.
Ze mediteerde, ze luisterde, ze ademde licht.

Langzaam begonnen de sluimerende strengen in haar DNA te gloeien.
Eén voor één ontwaakten ze, als lichtbloemen in de ochtendschemering.
Met elke ontwaking voelde ze minder angst, meer liefde.
De patronen van oud verdriet losten op als nevel in zonlicht.

Ze voelde hoe haar lichaam lichter werd,
hoe haar geest helderder werd,
hoe haar ziel zich herinnerde hoe het was om vrij te zijn.

Toen, op een nacht, stond ze onder een hemel die vonkte van sterren.
Ze keek omhoog en voelde dat iets in haar zich opende,
een poort, een herinnering, een terugkeer.

De sterren leken dichterbij te komen,
alsof ze haar herkenden.
En toen hoorde ze het.
Niet met haar oren, maar met haar hele wezen.

Een lied.
Zacht, oneindig, en vol liefde.
Het was het Lied van het licht, het lied van haar DNA,
zingend dat ze thuiskwam.

In dat moment begreep ze:
ascensie is geen ontsnapping.
Het is een ontwaken,
een herinnering aan wie we altijd al waren.

Ze fluisterde een gebed, niet tot iets buiten haar,
maar tot het licht dat ze in zich voelde.

“Ik open mijn hart voor mijn oorsprong.
Ik ben licht, ik ben liefde, ik ben eeuwig.
Dankbaarheid vult mijn adem,
en vreugde weeft zich door mijn ziel.
En zo is het.”

De wind danste om haar heen.
De sterren zongen.
En diep in haar wezen gloeide het besef:
ze was nooit los geweest van het universum.

Ze was het universum,
in menselijke vorm.
Sinds die nacht wandelde ze anders.
Elke stap was een gebed.
Elke adem een herinnering.
En wanneer ze iemand aankeek,
zag ze in hun ogen hetzelfde licht branden.

Want het Lied van het licht leeft in ieder van ons,
wachtend om gehoord te worden,
klaar om te ontwaken.

Einde

Dit verhaaltje is mij doorgegeven. Ik vond het zelf zo mooi dat het mij diep raakte. 

Dank aan de lichtwereld voor deze prachtige woorden. 

Ivonne Fuhren- van de Kerkhof