Mijn waargebeurd verhaal over ontwaken in sterrenlicht en lichttaal

Lieve lezer, 
Vandaag voelt het alsof de tijd eindelijk rijp is om mijn bijzondere verhaal met jullie te delen. Een verhaal dat mijn leven volledig heeft veranderd, mijn bewustzijn heeft geopend en uiteindelijk heeft geleid tot mijn boek 'Het licht van de sterren'. Jullie vormen een veilige kring en daarom wil ik jullie meenemen in het pad dat mij heeft geleid naar de sterren, de lichttaal en een dieper weten dat mijn hart nooit meer heeft losgelaten.

Het begon onverwacht. Een vroege ochtend, rond vijf uur. Het huis stil, de wereld nog slapend. Mijn blik werd getrokken naar buiten, naar een klein stralend lichtje dat me niet losliet. Eerst dacht ik dat ik droomde. Maar toen ik rechtop ging zitten, zag ik het nog steeds. En toen gebeurde er iets wat ik nooit zal vergeten: het lichtje kwam dichterbij, steeds dichter, totdat het zacht en liefdevol mijn slaapkamer binnen zweefde.

Het begon te dansen. Het veranderde van vorm, van kleur, als een levend wezen dat wilde spelen én communiceren. Intuïtief pakte ik mijn telefoon, ervan overtuigd dat ik dit niet zou kunnen vastleggen. Maar het lichtje bleef ineens stil hangen… recht voor mijn camera. Alsof het wilde zeggen: “Leg mij vast. Bewaar dit moment.”

Die ochtend vertelde ik het aan Peter. Zijn verwondering spiegelde de mijne, want ook hij voelde dat dit geen gewone ervaring was. Toch probeerde ik het incident los te laten, totdat het lichtje de volgende dag terugkeerde. En de dag daarna. En daarna opnieuw.

Uiteindelijk verschenen de lichtjes iedere dag, alsof ze bij me hoorden. Ik had inmiddels tientallen foto’s en filmpjes, maar nog meer: een diep innerlijk gevoel van vreugde, liefde en herkenning. Nooit angst. Alleen opening.

Peter moedigde me aan om in meditatie contact te zoeken. Een advies dat mijn leven voorgoed zou veranderen.

Toen ik me verbond met de lichtjes, toen ik me openstelde, kwam er een stroom van informatie binnen zoals ik nog nooit had ervaren. Helder, liefdevol, omvangrijk. Het vloeide in woorden op papier, pagina na pagina, alsof mijn hand werd geleid. 69 pagina’s schreef ik in één diepe, bijna tranceachtige staat. Toen ik later terug las wat er was ontstaan, was ik in shock. Niet van angst, maar van herkenning.

Informatie over sterrenwerelden, Lemurië, Atlantis, het ontstaan van de mensheid, het kwantumveld, lichtenergie, DNA, cellen, chromosomen en kosmische geschiedenis, kennis waar ik niets van wist, ondanks mijn medische achtergrond.

Mijn rationele geest kon het amper bevatten, en toch voelde mijn ziel een diepe ‘ja’. Uit nieuwsgierigheid ging ik zoeken op internet… en vond tot mijn verwondering dat veel van wat ik had opgeschreven overeenkwam met informatie die ik nog nooit eerder had gezien.

Toen ik Peter mijn eerste honderd pagina’s gaf, las hij ze diezelfde avond. De brief die ik de volgende ochtend op de keukentafel vond, zal ik nooit vergeten. Hij schreef dat hij diep geraakt was, niet begrijpend met zijn hoofd, maar voelend met zijn ziel. Hij wist dat dit niet uit mij kwam, maar 'door' mij. Zijn woorden gaven mij het vertrouwen om door te gaan, te blijven schrijven, te blijven ontvangen.

En toen mijn lichaam even rust nodig had, toen ik ziek thuisbleef terwijl Peter een weekend weg was, opende zich een nieuw hoofdstuk. Ik stapte even naar buiten om de heldere sterrenhemel te fotograferen. Later zag ik dat ik de Plejaden had vastgelegd, een sterrencluster waarover de lichtjes al hadden verteld. Links daarvan zag ik een felle ster: Aldebaran. Ook die naam had ik eerder doorgekregen.

Toen ik de naam intypte op mijn telefoon, veranderde deze plots in een taal die ik niet kende… maar die mijn ziel onmiddellijk herkende. Een taal van het licht. Een taal van herinnering. Later ontdekte ik dat het Oud-Hebreeuws was, een sleutel die een hele nieuwe deur in mij opende.

De lichttaal die spontaan op mijn mobiel sprong, een afgeleide aan Oud-Hebreeuws, aangepast aan mijn zielsfrequentie 

Vanaf dat moment begon de lichttaal te stromen. Symbolen. Tekens. Woorden die voelden als thuiskomen. Peter had me vijf schrijfblokken cadeau gegeven, die vulde ik in enkele dagen. Het was alsof de lichtwereld me voedde, leidde en versterkte.

Mijn oefening met lichttaal

De lichtbolletjes vertelden dat ze ‘sterrenlichtjes’ waren. Wezens van liefde, afkomstig van onder andere Mintaka, een twaalfdimensionale ster waar de engelen van de Elohim verblijven, de scheppende engelen die het dichtst bij God staan. Ze vertelden me over dimensies, hemelse werelden, trilling, bewustzijn, en over de verschuiving waar de aarde nu doorheen gaat.

Langzaam durfde ik mijn verhaal te delen met mensen uit mijn praktijk die ik vertrouwde. Hun reacties waren zo liefdevol, zo open, dat het mijn hart raakte. Mensen voelden de energie, de waarheid, de liefde tussen de woorden. Het gaf me de moed om verder te gaan. Want wie mij kent, weet hoe lang ik mezelf op de achtergrond hield. Maar de lichttaal werd een tweede natuur. De sterrenwezens steunden me. Ik voelde dat ik werd gedragen.

En toen kwam het moment waarop ze mij vroegen om een boek te schrijven. 'Het licht van de sterren.' Een boek dat geen ‘leesboek’ is, maar een energetische transmissie. Een sleutel voor zielen die klaar zijn om zich te herinneren wie ze werkelijk zijn.

Het boek vond zijn weg. Het wordt gelezen, gevoeld, doorgegeven. De tweede druk is inmiddels onderweg. Er kwam een Engelse vertaling. En er ontstond een ingesproken sessie met helende lichttaalactivaties voor innerlijke groei en ascensie.

En nu… nu voelt het tijd om dit verhaal ook met jullie te delen. Uit mijn hart. Vanuit kwetsbaarheid. Maar vooral vanuit liefde. Want wat ik heb ontvangen is niet van mij, het is voor iedereen die het wil horen, voelen of herinneren.

Dank jullie wel dat ik dit met jullie mag delen.
Dank jullie wel dat jullie meelezen met een open hart.
En dank aan de sterrenlichtjes, die me hebben laten zien dat het universum dichterbij is dan we denken.

Met liefde,
Ivonne Fuhren- van de Kerkhof